Het is een wonderlijk gevoel als Sigur uit mijn buik glibbert. Nog wonderlijker is de aanblik van Sigur als de gynaecoloog hem omhooghoudt. Wat is hij lang! Hoe is het mogelijk dat dat heeft gepast? Ze leggen hem op mijn buik. Dat Sigur blauw en slap is, heb ik niet in de gaten. Ik maak mij nergens zorgen over. Dat heb ik als zondagskind nooit gedaan.

Dit is het aangrijpende verhaal over een jongetje dat zestien dagen oud werd, en over de mensen die negen maanden op hem gewacht hadden. Even droevig als liefdevol, markeert Sigurs korte aanwezigheid op aarde de levens van zijn ouders en andere familieleden. Hij was er even, en toch is hij er altijd.