Op een nacht droomt de vertelster dat haar oude, slechtziende moeder te voet de honderd kilometer heeft afgelegd die hen scheidt. Die droom luidt een periode in waarin moeder en dochter, die van elkaar vervreemd waren, allengs weer naar elkaar toegroeien. Hoewel de moeder het liefst in haar huis zou willen sterven, kiest ze er op haar negenennegentigste voor naar een zorginstelling te gaan. Een vrijwillige ballingschap die, wanneer de pandemie wat later uitbreekt, verandert in opsluiting en volstrekt isolement. De dood neemt haar mee zonder dat ze haar kinderen nog heeft kunnen zien. In La fin des abeilles (2022) brengt Caroline Lamarche een gevoelig eerbetoon aan de generatie ‘vrouwen aan de haard’, die hun hele leven hard hebben gewerkt, in hun eentje de zorg droegen voor het huis, de opvoeding van de kinderen, de tuin…, maar hiervoor niet het respect kregen dat ze verdienden. Een generatie die tegenwoordig – net als de bijen – haast helemaal verdwenen is en gesymboliseerd wordt door de figuur van de moeder. Lamarche schreef een roman over het lichaam en zijn aftakeling, over de eenzaamheid die daaruit voortvloeit, over de zorg en de uitwassen van de privatisering – thema’s die uitmonden in een meditatie over onze tijd en de bedreiging van het ecosysteem. In de haar kenmerkende elegante stijl tovert ze het persoonlijke niveau om tot een bron van poëzie, reflectie en literatuur. Een portret van een sterke vrouw door een sterke vrouw.