Emma Marsantes’ schrijfstijl maakt van Een afwezige moeder een werkelijk aangrijpend debuut. De paragrafen maaien ons neer zonder waarschuwing. Het rauwe, korte proza laat de lezer onzekerheid en extreme kwetsbaarheid voelen, het gevoel geen bescherming te hebben, geen vangrails, niets om zich aan vast te grijpen. Veel passages lijken gescandeerd. Bijvoeglijke naamwoorden, zelfstandige naamwoorden, woorden volgen elkaar op, als lijsten, als stapels. 



Ze schrijft over wat haar hoofdpersoon in haar jeugd moest overwinnen: gebrek aan liefde, verkrachting, incest en de zelfmoord van haar moeder. Het is een verhaal met een giftige sfeer, maar ook een leeservaring die de constructie van vrouwelijke identiteit in al zijn complexiteit verkent. Marsantes heeft haar stem gevonden en haar woorden verdienen het om gehoord te worden.