In ‘Ik’ is een deur verschaft Philip Renard ons een blik op de essentie van de Advaita Vedanta, waarin alles draait om de huidige realisatie van vrijheid. Het geeft een beschrijving van het fenomeen dat de term ‘ik’ ook gebruikt kan worden om de Werkelijkheid mee aan te duiden die vooraf- en voorbijgaat aan de persoon, en die nooit onvrij is geweest. Er hoeft niet eerst een ‘klein ik’ verwijderd of uitgesloten te worden om zicht te kunnen krijgen op het Echte dat je bent, dat altijd al ‘ik’ is en waar je altijd al vanuit kijkt: constant ‘Ik’ — nooit veranderd.

Dit thema wordt tot leven gebracht aan de hand van uitspraken van de leraren die beschouwd kunnen worden als ‘de Grote Drie’ van de twintigste-eeuwse Advaita: Ramana Maharshi, Atmananda en Nisargadatta Maharaj. Deze leraren zijn te beschouwen als de ‘terugbrengers’ van het oergegeven van universeel non-dualisme, dat geen religieuze of etnische beperkingen kent. Zij hebben de Advaita teruggebracht tot de essentie: de onmiddellijke herkenning van je wezenlijke natuur.