... Drie uur later ben ik nog steeds in pyjama. De koffie is koud geworden, mijn kamer is dat ook, in lunchen had ik geen zin. Niet omdat ik mezelf al lezende vergat. Maar omdat ik werd geroepen bij mijn diepste naam. Wakker geroepen.

Ik was er al wel eens geweest. Maar zodra ik aan de hand van de teksten in dit boek opnieuw door de unieke kathedraal van Chartres werd geleid, merkte ik dat ik de herinneringen aan dat bezoek niet nodig heb. Het roept ook niet per se op tot een volgend bezoek: dit boek (her)bouwt een innerlijk Chartres, vergelijkbaar met de wandeling die Teresa van Avila haar lezers laat maken, door een innerlijke burcht. De kleuren, de vensters, de symboliek, de lichtval, het labyrint: ze zijn er, ze groeien, hier, in en rondom mij, en steeds verder dijt dit onstoffelijke bouwwerk uit, vraaggesprek en gebed in één, tot het hemel en aarde omvat.
Als ik aan het einde van de middag naar buiten loop, heb ik een tijd- en wereldreis gemaakt die me blijft raken. Het boek de eerste maal uit - terwijl ik me zelden zo bemoedigd ‘halverwege’ weet. En zo geopend. Deel van een ademende Port Royale.

Désanne van Brederode – schrijver en filosoof

Het verhaal van deze kathedraal zoekt mij op, merk ik. Al lezend kijk en reik ik naar boven of word ik meegenomen naar beneden, de grond. Ook kwamen mij regelmatig, vanwege mijn werk op straat, de gezichten voor de
geest van dakloze mensen. Tijdens het lezen van dit boek waren ze ruimhartig welkom.

Marco Koomans van den Dries – buurtcoach in Rotterdam