In Piet Gerbrandy’s dichtbundel ‘Vloedlijnen’ zit een man op het strand. Als hij goed luistert, hoort hij fluisterende, zingende en orerende stemmen die verwoede pogingen doen om greep te krijgen op een ontsnappend leven. Ergerlijk genoeg worden die verhalen stelselmatig onderbroken door stoorzenders die uit een andere wereld lijken te komen. Het dieptepunt van de bundel wordt gevormd door een operalibretto waarin een activist zich tegen beklemmende structuren verzet.
Evenals in eerdere bundels combineert Gerbrandy lyrische, vertellende en becommentariërende stemmen tot een intens vlechtwerk dat de complexiteit van ons bestaan voelbaar maakt.