Meijsings sleutelroman over het Amsterdamse literaire wereldje in de jaren zeventig en tachtig, met een uitgebreid essay van de auteur en twee appendices die de fictie ontsluiten.



Een wezenloze idealist ziet zich gedwongen zijn ivoren toren op te geven en raakt verstrikt in de grauwe werkelijkheid van de grote letterstad. Zijn weg zoekend tussen vijandige kunstbroeders, uitgeefhuizen en krantenboeren, probeert hij zijn hoofd boven water te houden vanaf de onderste trede van het vak: als broodschrijver.

Gaandeweg wordt hij opgezogen in het valse concert van meningen en media, tot hij zelf het lelijke voorbeeld is geworden van alles wat hij haat in dat wereldje van ellebogenwerk en kongsivorming, bedelarij en bevoordeling, de ratrace naar succes en goudmunt. Zijn situatie lijkt, in artistiek en financieel opzicht, uitzichtloos tot hij onverwacht een nikkeltje vindt dat hem in staat stelt het geraas en gebral de rug toe te keren.



‘Geerten Meijsing bewees de mensheid een dienst met een Newer Grub Street.’ – Hans Bouman in de Volkskrant



‘In De grachtengordel beoefent Meijsing de kunst van het schandaal: literair opportunisme en ingebeelde superioriteit gaan samen met virtuoos schrijven.’ – Carel Peeters in Vrij Nederland



‘De grachtengordel is daarmee een selffulfilling prophecy: alleen al door de manier waarop het is opgezet, zal het zijn gelijk afdwingen.’ – Reinjan Mulder in NRC Handelsblad



‘Een klassieke kunstenaarsroman in de traditie van Balzacs Verloren illusies.’ – Herman Stevens in De Nederlandse Boekengids