In ‘Joke Smit, Biografie van een feministe’ schetst Marja Vuijsje een portret van een van de oermoeders van het Nederlands feminisme. ‘Een ontaarde moeder, een koolviswijf, een praktiserend nudist’ – zo typeerde Joke Smit zichzelf in een van haar boeken. Ze maakte zich al los van het geloof van haar ouders toen dat nog niet in de mode was. Ze had al een vrij huwelijk toen de seksuele revolutie nog niet in zicht was. En ze combineerde het moederschap met een volledige baan toen werken voor getrouwde vrouwen nog als taboe werd beschouwd.
In 1967 werd ze beroemd met ‘Het onbehagen bij de vrouw’. Dat artikel, waarin ze ook haar eigen ervaringen als vrouw en als werkende moeder beschreef, werd het startschot voor de Tweede Feministische Golf in Nederland. Korte tijd later richtte ze, samen met Hedy d’Ancona, de actiegroep Man Vrouw Maatschappij op, manifesteerde ze zich in de PvdA en werd ze de motor achter talloze feministische initiatieven. Joke Smit bleef daarbij haar eigen koers varen. Haar feminisme was radicaal, haar politieke strategie sociaaldemocratisch, haar inborst calvinistisch en haar levenshouding libertair.