In deze reeks van zes toespraken, die Krishnamurti rond de jaarwisseling 1979-1980 hield in Madras, wijkt hij af van zijn gebruikelijke opbouw. Meestal besteedde hij in zijn openingstoespraak eerst aandacht aan de problemen in de wereld, en daarna aan de psychologische factoren die hieraan ten grondslag liggen. Maar hier begint hij direct over de oudste zoektocht van de mens naar dat wat heilig is.

‘De mens moet zich een miljoen jaar geleden hebben afgevraagd, vanaf het allereerste begin, of er een werkelijkheid bestaat, of er een waarheid bestaat, of er iets tijdloos is, iets wat niet door mensen gemeten kan worden. En die vraag, dat zaadje, zit nog steeds in ons… En in de loop van deze bijeenkomsten gaan we ontdekken of dat zaadje kan groeien en floreren, zich kan vermenigvuldigen en in de aarde kan ontspruiten.’

Uitspraken als deze en andere, zoals ‘verdriet is als de schaduw van ons leven’ en ‘meditatie kan nooit van tevoren bedacht zijn’, maken dit tot een essentieel boek voor iedereen die het gevoel van het religieuze wil begrijpen dat door het hele werk van Krishnamurti heenloopt.