Dit is het huiveringwekkende relaas van de vijftienjarige Marieke. Op haar eerste wandeling wordt zij door haar lotgenoten voortgeduwd... in een rolstoel. Ze weegt dan nog maar 36 kilo. In het dagboek dat ze bijhoudt sinds ze is opgenomen in de kliniek, beschrijft ze haar gevecht tegen de eetstoornis.

Op sympathieke toon geeft Marieke je een beeld van wat de ziekte anorexia met haar doet. Leven in een roes van denken aan eten, calorieën tellen en verbranden. Veel sporten en zinloze bewegingen maken om een onsje méér kwijt te raken. Op meeslepende wijze vertelt ze over haar worsteling met onzekerheden en minderwaardigheidsgevoelens. Over haar eenzaamheid en het idee dat niemand haar aardig zal vinden als ze te dik is en dus niet perfect.