Albert Rasker (1906-1990) is tegenwoordig vooral bekend door het grote standaardwerk ‘De Nederlandse Hervormde Kerk vanaf 1795’. Het verscheen in 1974, bij de afronding van zijn kerkelijk hoogleraarschap in Leiden. Maar in zijn tijd viel Rasker met name op als ethicus (hij promoveerde op de ethiek van Kant) die zich inzette voor kerk en samenleving: al voor de oorlog vroeg hij aandacht voor de positie van de vrouw; in de jaren vijftig streed hij voor het openstellen van het kerkelijk ambt voor vrouwen.


Raskers betrokkenheid overschreed de landsgrenzen. Zijn ervaringen als rector van de Hogere Theologische School in Indonesië en als gevangene in Japanse interneringskampen hadden grote invloed op zijn verdere leven. Hij nam het op voor de jonge republiek en speelde een grote rol bij het ontwerp van de nieuwe Protestantse Kerkorde.

Tijdens de Koude Oorlog onderhield hij vriendschappen met mensen aan de andere zijde van het IJzeren Gordijn en vervulde functies in de omstreden Praagse of Christelijke Vredesconferentie.

Rasker nam het op voor de stemmen van anderen die niet in het heersende wereldbeeld pasten. Daarbij stuitte hij dikwijls op tegenstand, wat zijn levensbeschrijving spannend en boeiend maakt.

Vredestichter, dwarsdenker, theoloog met een warm hart voor zijn medemens. Dankzij uitgebreid bronnenonderzoek en (met) veel foto’s komen al die facetten van zijn leven in deze biografie aan het licht. Rinse Reeling Brouwer complementeert het werk met een samenvatting van Raskers denken en publicaties. Een bijlage voorziet in de complete bibliografie.