Eind jaren 80 besluit een aantal dienstmedewerkers dat het schaduwen van communistische en anarchistische schrijvers en dichters stomvervelend en contraproductief werk is, en dat iedereen beter af is als de dienstmedewerkers zelf de beroemdheden worden. Schrijvers en dichters schieten daarmee op omdat ze niet langer constant geschaduwd hoeven worden of plots verongelukken, en de dienstmedewerkers krijgen stilletjes aan meer vreugde in hun arbeid, een win-win situatie dus. En zo werd een nieuwe generatie schrijverslakeien geboren, onder leiding van Huub Boerskens en Erik Monnikveld, die dankzij het uitgebreide netwerk van de dienst met gemak alle prijzen in de wacht sleepten en daarmee barmhartig de echte schrijvers uit de wind wisten houden. Dat ik nog leef, ik heb het aan deze mensen te danken.