Martijn, Loes en Gertjan erven na het overlijden van hun vader zijn vissershuis en een klein banksaldo. Vader heeft een codicil opgesteld maar er is geen testament. De kinderen moeten de nalatenschap samen delen en dat is niet eenvoudig, ook niet – of misschien wel juist niet – met een codicil. Na vaders dood kan er immers niets meer met hem worden besproken of verduidelijkt. Ieder moet ook verder met de herinneringen aan zijn ouders, er valt niets meer te herstellen of te vereffenen. Deze psychologische erfenis speelt uiteraard ook mee bij het verdelen van de materiële nalatenschap en dat maakt het verdelen nóg moeilijker.

Hans H. Ester heeft jarenlang als directeur/ bestuurder gewerkt in de Geestelijke Gezondheidszorg. Sinds zijn pensionering is hij auteur. Dit is zijn tweede psychologische roman, eerder schreef hij De spiegel van Celine.