Emeritus-hoogleraar psychofysiologie, Ferdinand de Hondt, zit nog altijd vol wrok. Zijn vroegere vakgenoten hebben hem gedwarsboomd en zijn verdiensten onvoldoende onderkend. Erger nog: ze stalen zijn briljante ideeën en gingen zelf met de eer strijken. Zijn zoon Fons is een buitengewoon succesvolle hoogleraar cognitieve neuropsychologie, die prestigieuze beurzen en prijzen in de wacht sleept. Ferdinand benijdt Fons om diens eclatante carrière, Fons ziet zijn vader als een verbitterd ‘miskend genie’.
De autobiografie waaraan Ferdinand de laatste jaren van zijn leven werkte, bevat enkele smadelijke onthullingen over Fons die hem door zijn tweede vrouw op haar sterfbed zijn toevertrouwd. Na Ferdinands overlijden wordt de autobiografie bij het opruimen van het ouderlijk huis gevonden. Wat daarin staat over Fons kan het daglicht niet verdragen. Vader en zoon bleken niet alleen rivalen in de wetenschap, maar ook in de liefde.