Manja Croiset roept suggestief haar Amsterdamse jeugd op in lyrisch proza. De fragmentarisch opgetekende belevingen zijn beeldend. Zonder fundamenten kun je niet bouwen. Waarna ‘behandelingen’ volgden, die haar verder traumatiseerden. In stukken uiteengevallen, een vorm van wijsheid ontwikkeld door het wrang verlopen leven. Verbindingen leggend naar wat vroeger gebeurde, hoe zij zich desondanks ontwikkeld heeft. De oude mentale problematiek is overwonnen, maar haar lijf heeft een te hoge prijs betaald. Nieuwe problemen dienen zich aan.

hoe kon ik recht hebben
op angst en verdriet
na wat mijn ouders hadden doorstaan
en hoe de familie aan zijn einde
was gekomen
zwak was ik en slecht
hoe vaak heb ik mijn moeder
bits horen zeggen
ik ben geen jodin ik ben Nederlands

Psychisch gegroeid, echter een verwoest lichaam. Het STIGMA uit voorbije tijden blijft achtervolgen, nu in het ‘reguliere’ medische circuit geen adequate benadering. Waardoor haar hetzelfde lot beschoren is in het stervensproces.
MISKENNING EEN RODE DRAAD IN HAAR BIZAR VERLOPEN LEVEN
Haar vertrouwen in de medische ‘stand’ is nihil.