Als het ervaren mag gaan spreken, is het goed opletten geblazen. Want het ervaringsspreken heeft een eigen idioom en wijkt regelmatig af van wat wij eigenlijk gewoon vinden. Vele voorbeelden passeren de revue, zoals:
• Sien die wil weten hoe de binnenkant van een muur er uitziet;
• de oom van Carlos die weet dat Carlos gewoon zijn eigen ritme heeft in de ontwikkeling van zijn/haar gender.
Waarin het ervaringsspreken kan verschillen van andere vormen van spreken, is beschreven.

De verhouding tussen het ervaringsspreken en een zestal wetenschappen is verkend in tweegesprekken tussen (hoog)geleerde, het ervaringsspreken minnende wetenschappers en de auteur. Het gaat steeds om de cruciale vraag wat wetenschappen gaan missen als ze zich in hun veralgemeniseringen verwijderen van het ervaringsspreken.

Dit boek breekt een lans om het ervaringsspreken veel belangrijker te laten worden dan nu meestal het geval is in het werk van wetenschappers, deskundigen, politici en beroepsschrijvers.
Maar het ervaringsspreken moet zich wel professionaliseren, voordat het volwaardig in gesprek kan zijn met wetenschappen, deskundologieën en in de politieke arena’s.