In 1942 gaat hij op de vlucht voor de bezetter en laat de joodse Max Fuld zijn belangrijkste bezittingen achter bij de familie Mulié.

Bijna zeventig jaar later ruimt Hans Mulié, nu ook zijn moeder is overleden, het ouderlijk huis leeg en vindt hij onder andere het schriftje van Max. Hij weet een nichtje van Max te achterhalen (Marthe Fuld, 1953) die de inhoud van het schriftje, aangevuld met historische achtergrondinformatie, publiceert in dit boek.

Max is achter in de twintig als hij het schriftje vult met zijn dromen en de analyse ervan en met dagboekaantekeningen: herinneringen aan zijn tijd als militair in de meidagen van 1940, zijn vroege jeugd, zijn verliefdheden en vrij ver op de achtergrond de steeds sterker toenemende anti-joodse maatregelen.