‘Het dubbele gezicht, dát waren mijn ouders. Gehaktballen en uitgebakken spek om de volgende huishoudgelddag te halen. Maar evengoed een van de eerste auto’s in de straat en een moeder die elke week bij de kapper onder de droogkap zat. Een snel geroerde, wat ze noemen ‘charmante’ man als vader. Maar wel een die dagelijks met zijn neus op zijn nieuwe parketvloer lag om te controleren wat ‘dat tuig’ nu weer met zijn spullen had uitgevreten.’
In ‘Even afreken graag’, schetst Jos Lammers soms met pijn maar vaak met humor in twee verhalen de laatste jaren van zijn beide ouders. De toenemende dementie. Het goede gesprek dat, ondanks de naderende dood, maar niet plaats wil vinden. En het afscheid van een dierbare vader en moeder. Want afrekening of niet, dat waren het.