‘Basorexie.’
‘Wat?’
‘Ken je dat woord, Helena?’ Hij zegt haar naam heel nadrukkelijk. Ze schudt van nee.
‘Het is een lelijk woord voor een geweldig gevoel. De plotse aandrang om iemand te kussen.’
Ze slikt. Ze herkent het gevoel. Heel even zitten ze stil, alsof iemand ergens op een pauzeknop geduwd heeft, hun gezicht op amper een paar centimeter van elkaar. Helena glimlacht, ze weet wat er nu komt.
Net als Klaus zich vooroverbuigt, gaat de deur van de gang open.
‘Hola!’
Helena's nichtje kijkt verbaasd.
‘Jullie zitten gewoon wat te kussen. Jezus, op jullie leeftijd.’
Met haar neus in de lucht loopt de tiener de keuken in.

Terwijl alleenstaande moeder én eeuwige vrijgezel Helena op haar nichtjes past en een acute aanval van basorexie probeert te bedwingen, kust haar schoonzus Anouk op een bruiloft een man die niet de hare is. In een garderobekast. Patriarch en weduwnaar Bob rijgt ondertussen de internetdates aan elkaar en Helena’s zoon vraagt zich af of samenwonen met zijn vriendin wel zo’n goed idee was. Er raast een storm door de familie Van Antwerpen die de relatiekaarten stevig door elkaar schudt. En dan is er nog dat telefoontje van een televisiezender.

Nathalie Le Blanc bedacht zich tijdens het schrijven van haar scriptie over Monty Python’s Flying Circus dat professioneel scriptieschrijver haar ideale beroep zou zijn. Maar dat is illegaal, dus werd ze journalist. Voor haar fictiewerk werd ze contractueel verplicht om naar de mensen te staren en daar een heel leven bij te fantaseren.