De gedichten in deze bundel zijn een vreugdedansje rond het altaar van politieke verdwazing.
Oude liedteksten en tractaten mengen zich met moderne formules die de crisis moeten bezweren. Maar welke crisis? En wie probeert nu eigenlijk wie te bezweren?

Bart Prinsen (Vught, 1966) kent zijn klassiekers. In zijn verzen verwijst hij naar de tijd waarin sonnetten nog een vaste vorm hadden en de regering het volk vermocht te manen en te sturen.

Nieuw aan de vorm van deze verzen is het gebruik van de reeks van Fibonacci, waarmee de auteur laat zien hoe woorden en zinnen zich in ons brein nestelen en daar ongehinderd blijven doorgroeien.

Middelharnis is een eerbetoon aan het menselijk onvermogen.