In een dure villawijk woont een tandarts genoegzaam en tevreden
met zijn mooie vrouw. In dezelfde provinciestad, in een
eenvoudige nieuwbouwbuurt, leeft een oorlogsweduwe met
haar zoon.

De vereniging Het Smalspoor onderhoudt als publieksattractie
een miniatuurspoorlijntje, compleet met locomotieven, rijtuigen,
stadjes, stations, spoorwegovergangen, bruggen, enzovoorts,
geheel in Madurodam stijl. De leden van de vereniging
zetten zich met al hun hartstocht belangeloos in voor het oude
vakmanschap. De kameraadschap onder elkaar voelt als een
warme deken.

Totdat een lid een brief krijgt waardoor alles verandert. Vanaf
dan krijgt Het Smalspoor een andere betekenis en lading. Een
spoor dat terugvoert naar het verleden en het bestaan doet
wankelen.

In deze tweede roman van Celeste Lupus speelt opnieuw de
ongewisheid in ieders bestaan, ook al lijkt het zoveel zekerheden
te bieden. Het verhult zaken en dingen waarvan men geen weet
kan hebben, totdat het zich aandient. Lotgevallen van doorsnee
stervelingen, beheerst door gebeurtenissen van vroeger, die hun
schaduwen vooruit blijven werpen.