Frances Lefebure is 33, getrouwd met Boris en plusmoeder van twee tienerjongens wanneer ze zwanger wordt en een miskraam krijgt. Eerst is er angst en verdriet, maar wanneer de volgende zwangerschap wél goed loopt, en naarmate de maanden vorderen, krijgt Frances een groot vertrouwen in zichzelf en haar lichaam. Tot op een dag haar weeën beginnen en niks nog loopt zoals gepland.

In ‘Wat ik nog wilde zeggen’ schrijft Frances brieven aan sleutelfiguren die op haar pad kwamen of al liepen tijdens haar reis naar het moederschap. Van haar man, haar overleden moeder, haar gynaecoloog, tot haar vriendinnen en Lyndsey Pfaff.

‘Wat ik nog wilde zeggen’ is een intieme, persoonlijke en tegelijk ontwapenende kijk in het hoofd van een prille moeder. Nu eens mijmerend, dan weer verontwaardigd, maar altijd: vol liefde voor haar kind.

Een boek voor alle moeders, niet-moeders, (plus)ouders, (wens) ouders, (plus)kinderen, en voor iedereen die van dichtbij of veraf nieuw leven ter wereld zag komen.