Waarom zorgen we als samenleving niet beter voor onze kinderen? Waarom staan we toe dat de kwaliteit van het onderwijs gestaag achteruitloopt, dat steeds meer kinderen in armoede opgroeien, dat de geestelijke gezondheidszorg voor kinderen slecht functioneert en dat de gemeentelijke jeugdzorg in feite failliet is? De auteur probeert op deze vragen een antwoord te geven door de blik naar binnen te richten en te onderzoeken waarom wij kinderen behandelen alsof zij minder waard zouden zijn dan volwassenen. Bij onszelf te rade gaan is lang niet altijd gemakkelijk. Maar stilstaan bij de achteloosheid waarmee we kinderen menen te kunnen behandelen, is van groot belang om onze wereld voldoende leefbaar te houden.

Antonie Ladan, psychiater en psychoanalyticus (niet meer praktiserend), is vader van twee dochters en grootvader van vijf kleinkinderen, een gegeven dat meespeelde bij zijn besluit om Gelukkige kinderen? te schrijven. Hij heeft meerdere publicaties op het gebied van de psychoanalyse en haar toepassingen op zijn naam staan, zoals Het verlangen naar oorlog en andere zaken en Onmacht en oorlogsverlangen. Zijn succesvolle boeken over de psychoanalytische praktijk (Het wandelend hoofd en Het vanzelfzwijgende) werden ook in het Engels vertaald.