Ik droom dat ik in die grote groezelige ruimte tuimel en overal ingewikkelde raderwerken zie. Duizenden kleine kamwielen, stangetjes en kettingen zijn met elkaar verbonden en lijken niet te kunnen draaien, het netwerk is volledig vastgelopen. Op één van de vele bruggen in de eindeloze ruimte zie ik een mat metalen potje staan met een lange fijne tuit eraan. Het bevat zowaar olie en ik begin er duchtig op los te smeren … Sommige verbindingen zijn verbroken, het kettinkje is stuk of het ene raderstuk is niet meer helemaal verbonden met het volgende; ze zijn net iets te ver weg van elkaar en stuwen elkaar niet meer aan. Ik baan me verder een weg in dit hele kluwen en word er doodmoe van. Telkens als ik op enkele tientallen wieltjes olie heb gesmeerd doemen er weer nieuwe tientallen op die vastlopen. Ik word wakker, badend in het zweet … Dat zijn mijn hersenen, dat ben ik. Ik ben Marcus en er is wat mis met me.

Zal Marcus erin slagen, ondanks een mentale handicap, richting te geven aan zijn leven en een beroep te vinden dat hem ligt? Zal hij die onstuitbare drang om te ondernemen waar kunnen maken in een land waar dit niet wordt gestimuleerd? Stoïcijns, maar met een zwaar hoofd, bindt hij de strijd aan met administratieve molens, een pandemie en scheidende ouders. Hoe overwint hij de obstakels die op zijn pad komen en hoe beïnvloedt deze strijd de relatie met zijn directe omgeving?