In ‘Hemelingen’ is Koen Stassijns nietsontziend over familie, vrienden, bekenden, en eigenlijk vooral over zichzelf. Hij schuwt geen onderwerp en gaat het leven zinnelijk te lijf, onderzoekt de macht en de onmacht van de woorden die tot onze beschikking staan en kijkt terug op een bewogen leven. De macht ligt in de mogelijkheid de gevoelens van liefde, verdriet, wanhoop, weemoed en pijn te benoemen en als daad van verzet te kijken hoever hij daarin kan gaan. En precies daar tekent zich ook de onmacht af. Dit is poëzie die levenskracht uitstraalt, en leven ís.