Bivakkerend tussen de grandioze bouwprojecten van koning Ludwig II van Beieren onderzoekt Jeroen Messely de toxische combinatie van eigenwaan en zelfgekozen isolement in de Duitse romantische traditie, en toont hij hoe verleidelijk het wordt om problemen radicaal aan te pakken – radicaal verkeerd – als er zich ongekende mogelijkheden aandienen. Zijn poëzie is niet gespeend van sardonische humor, de dichter spaart immers zichzelf niet. Als achterkleinkind van de romantiek probeert hij zich opnieuw los te zingen van klassieke waarden als eenvoud, soberheid en goede smaak. Het maakt dit boek fascinerend als een luchtkasteel en confronterend als een spiegelpaleis.