Op 9 december 1947 richten Nederlandse militairen een bloedbad aan onder de bevolking van het West-Javaanse dorpje Rawagede. Zonder enige vorm van proces executeren Nederlandse soldaten daar 431 mannen en jongens. De levens van talloze weduwen en andere nabestaanden die achterblijven zijn verwoest. Van vervolging van de verantwoordelijken is geen sprake en de moordpartij lijkt voorbestemd voor de vergetelheid. Totdat, ruim zestig jaar later, de laatste nog levende weduwen de Staat der Nederlanden in een rechtszaak aansprakelijk stellen en door de rechter in het gelijk gesteld worden.




Als documentair fotograaf Suzanne Liem van de zaak hoort, is zij onmiddellijk geraakt. Zij werkt aan een langlopend fotoproject over het lot van weduwen wereldwijd en heeft zelf Chinees-Indische wortels. In 2010 en 2015 reisde zij, na overleg met advocaat Liesbeth Zegveld en de stichting Comité Nederlandse Ereschulden, naar de weduwen van Rawagede .Ook ontmoette zij weduwen in Zuid-Sulawesi met een overeen-komstige geschiedenis. De indringende portretten die deze ontmoetingen opleverden, geven een gezicht aan een groep die lang onzichtbaar is geweest. De foto's nemen ons mee in een intieme wereld waarin we kunnen zien hoe het geweld van de geschiedenis zijn sporen nalaat in de levens van mensen. Dat maakt 'De Weduwen van Rawagede' tot een waardevol historisch document.



Naast persoonlijke getuigenissen van de weduwen zijn in het boek op kunstzinnige wijze fragmenten uit uitspraken van de rechtbank Den Haag verwerkt, die het onrecht dat de vrouwen is aangedaan én het gelijk dat zij kregen, verklaren. Historicus Esther Captain (KITLV, HvA) schreef speciaal voor het boek een essay.