Het bekende verhaal van de verloren zoon is al bijna tweeduizend jaar oud. Het is de zoon die zijn erfenis opeist en zijn ouderlijk huis verlaat, om uiteindelijk alles te verliezen. In volstrekte armoede en eenzaamheid ziet hij geen andere oplossing dan terugkeren naar huis, waar hij door zijn vader met open armen wordt ontvangen. Hij had gekozen voor een wilde vrijheid, maar hervond zich in een oude verbondenheid.

De afgelopen eeuw hebben we een ongekende welvaartstijging meegemaakt en een waanzinnige technologische ontwikkeling. Het gaat ogenschijnlijk beter dan ooit en op wereldschaal zijn we steeds meer verbonden geraakt. Maar tegelijk groeit een gevoel van eenzaamheid en ontworteling. De ontwikkelingen gaan snel. Oude tradities en wetten zijn afgeschaft, maar wat is ervoor in de plaats gekomen? Veel Nederlanders maken zich zorgen, over het klimaat, het landsbestuur, de groeiende ongelijkheid en de veelheid aan culturele veranderingen. Ze zijn somber over de toekomst.

Wat betekent het verhaal van de verloren zoon (of dochter) eigenlijk in deze tijd? Hoe kunnen we een gemeenschap vormen waarin mensen elkaar in alle verscheidenheid kennen en vasthouden? Wat zou hierin de rol van de overheid moeten zijn? In De verloren zoon zoekt Gert-Jan Segers naar antwoorden en roept hij op tot een samenleving waarin mensen zich weer thuis kunnen voelen.

Gert-Jan Segers (1969) is politicus. Hij studeerde in Leiden en in Washington. Tussen 2000 en 2007 werkte hij in Caïro. Na enkele jaren als directeur van het Wetenschappelijk Instituut van de ChristenUnie, trad hij toe tot de Tweede Kamer. Sinds 2015 is hij fractievoorzitter.