Dodentochten. Zo waren Luuk en zijn maten de missies met hun Cat gaan noemen. Dag in dag uit vloog de vliegboot uit om de naderende vloot van de Japanners te verkennen en te bombarderen. Tochten die al gauw zestien uur duurden en bij binnenkomst was het nog benzine laden, motoren onderhouden, mitrailleurs schoonmaken en munitie aanvullen. Doodmoe waren ze. En in de lucht was het aan één stuk door uitkijken naar stippen in het blauw. Naar Zero’s. Want inmiddels lieten de Japanse jagers, die zoveel sneller en wendbaarder waren dan de Catalina, zich dagelijks zien. Vliegboot na vliegboot keerde niet terug. Genadeloos stoomde de vijand op naar Java, naar Luuks thuis. Waar de uitzichtloosheid van de situatie nauwelijks bij zijn zusje en ouders scheen door te dringen.

Deze roman gaat over de laatste maand, februari 1942, voor de val van Java en is gebaseerd op waargebeurde verhalen uit dagboeken van vliegers van toen. Gewone jongens die iedere dag weer, tegen beter weten in, in hun Catalina-vliegboten de Japanners tegemoet traden ter verdediging van Nederlands-Indië.


Talitha van der Hoeden behaalde een propedeuse Nederlands en een master Film- en televisiewetenschap aan de UvA. Vele jaren maakte ze documentaires over kunstenaars, merendeels schrijvers, voordat ze zelf ging schrijven. Het voelde als thuiskomen en ze heeft niet meer achteromgekeken. Ze verruilde Amsterdam voor de bergen, waar ze samen met haar man en kat woont.