Een pauze van mijn niet al te gelukkige leven. Zo voelde het toen ik de diagnose Hodgkin kreeg, lymfklierkanker. Want het was goed te genezen, en dan kon ik gewoon weer door. Toch?
Zo eenvoudig bleek het niet te zijn. Ik werd niet zomaar beter, en kreeg te maken met intensieve chemotherapieën en een stamceltransplantatie. Naast mijn mentale strijd om de behandelingen te doorstaan, worstelde ik met mijn nieuwe plek buiten de maatschappij. Ver van de gewone wereld vandaan, in het patiëntenbestaan. In die andere wereld ontdekte ik pas werkelijk de waarde van het leven, en groeide het verlangen naar een tweede kans. Maar zou het mij lukken die aan te pakken, en eindelijk echt in mezelf te gaan geloven?