Na de publicatie van haar debuutroman Lucie (2022) legde Stans Lutz zich weer toe op haar beeldende werk, zoals het maken van portretten. Maar de woorden en de zinnen waren nooit ver weg en dreven haar naar de wereld van de poëzie.

In Naleven komen beide werelden samen. Vanuit de schildershand maakte zij tekeningen met snelvloeiende inkt waarin de fragiele wording van de gedichten resoneert. Intuïtief opgekrabbelde woorden die de aanzet vormden tot deze gedichten over creatie, verlies en herinnering.