Een keuze uit de pohemen van de eerste surrealist van Roemenië, en de laatste van de wereld: ‘Alleen hij is surrealist die door André Breton als dusdanig werd aangewezen.’...

Wanneer Naum het over ‘pohemen’ heeft, doelt hij op een poëzie die hij afwijst. Helaas had hij het gevoel dat ook hij uiteindelijk niets anders dan pohemen had geschreven. Maar laten we dat vooral zelf beoordelen aan de hand van het overzicht van zijn werk in deze bundel.

Zenobia

Tot mijn uittochten

behoorde ook een zekere Zenobia bijgenaamd de weigering

     van het valse bewustzijn

op een straatweg zong zij droeg zij batiks

we aanbeden elkaar zij kende twee drie uiterst korte woorden

     in een onbekende taal

ik passeerde in m’n eentje als elk menselijk wehezen ik aanbad

     haar ik deed alsof ik haar niet eens zag

ik draaide om haar heen in een vrachtwagen geklemd tussen

     dekzeilen en marmeren borstbeelden

vlak bij haar stapte ik uit ging een telefooncel in vormde

     zomaar een nummer bood mijn excuses aan

toen klemde ik me tegen haar aan het was wellicht het enig

     mogelijke geluk

het was aangenaam we gingen slapen met knoken doordrenkt

     van de herinnering aan een oeroude aanbidding

met ogen die straalden van een overweldigende aanbidding

we filosofeerden dwaasheden we voelden ons goed

ver van alles verdwaald verblind door zoeklichten

ze kon niet anders dan me aanbidden ze was een menselijk

     wehezen

ze hield haar gladstrakke vingers op haar strakgladde dijbeen

we aanbeden elkaar Waar heb je die nogal korte woorden

     voor nodig

(o maar hoe ze die uitsprak het was geweldig we leefden elk

     in elkaars aanbidding)

vergeet die aanbidding niet welk wehezen zou je zonder

     zijn geworden

ik ken een vogel die ons aanbidt hij ziet ons niet eens hij plant

     zijn klauwen op onze voorhoofden

hij voert ons in zijn grote helderheid iemand bijgenaamd

     Zenobia op een internationale weg aan

welk wehezen zou je in feite zijn geworden en toch wil je nog

     altijd die borstbeelden links van de weg neerzetten

noteer die aanbidding in je zakboekje

we bleven zo liggen met onze gladstrakke vingers

er was een gelig licht zoiets tussen bliksem en hagel in

onze ademhaling smoorde het gedruis alles deinde vreedzaam

ik schrok van mijn eigen woeste scherpzinnigheid