“Echo’s van een verre misthoorn” is het tweede deel van een drieluik dat het verzamelde werk omvat van Tristan Vandenwoestyne. Het vertelt, in lyrische ontboezemingen van verlangen, vreugde, woede en verdriet, het verhaal van een onmogelijke liefde in een alles omvattende midlife crisis, uitgelokt door een uitputtend leven als chirurg in een uiteenvallende duo praktijk, een toxisch ziekenhuismilieu en een beproevend ziekelijke gezinsrelatie.


Deze dichter, gewezen chirurg en beleidswetenschapper, staat voor een poëtische traditie, “helder, gemeten, en uitsluitend afgestemd op het menselijke”, geïnspireerd door literaire ‘reuzen’ zoals Herman Gorter, Jacob van Lennep, Guido Gezelle, Herman de Coninck, Gerrit Komrij, en in de Franse, Engelse en Duitse literatuur: Alphonse de Lamartine, Victor Hugo, Jacques Prévert, Edna St. Vincent-Millay, Shakespeare, Johann Wolfgang von Goethe, Reiner Maria Rilke en nog zovele meer.”