In ‘Vaste grond’ vraagt Bianca Boer zich af hoe het is om naast iemand te staan die zichzelf verliest, en daarmee een verhaal waar jij deel van uitmaakt? In de gedichten in deze bundel geeft het lyrisch ik haar dementerende moeder haar verhaal terug. De bundel is een plattegrond vol routes naar wat overblijft als de grond langzaam verschuift. In hartveroverende, soms schrijnende poëzie onderzoekt Boer de veranderende rollen in het leven: een dochter, een moeder, een vrouw, een schrijver, een kunstenaar.