De jaren zeventig vormden de voedingsbodem voor de emancipatie van tal van groepen die voorheen eigenlijk geen naam mochten hebben. Daardoor veranderden op ingrijpende wijze het denken over en de omgang met mensen met afwijkend gedrag. Er trok een humaniseringsgolf door de instituten die zich tot dan ontfermden over gekken, debielen, idioten of zwakzinnigen. Er werd met andere ogen naar gekeken, in andere bewoordingen over gesproken en op een andere manier mee gewerkt.
Publicist Jos van der Lans is op zoek gegaan naar antwoorden op de vraag wat deze veranderingen hebben gebracht. Hij is in gesprek gegaan met mensen die meer dan gemiddeld begaan zijn met de zorg voor mensen met beperkingen. Wat hen bindt, is dat ze allemaal erfgenamen zijn van de jaren zeventig: ze staan in de traditie van de vernieuwing die toen is ingezet. Maar ze kennen ook de worsteling daarmee, de mislukkingen, de kloof tussen beleidsdoelstellingen en de dagelijkse zorg. Ze zien het ongemak waarmee de buitenwereld nog vaak reageert, zij weten alles van de moeilijkheden om voor mensen een plek te vinden. Met elkaar vertellen deze betrokkenen de geschiedenis van de moderne gehandicaptenzorg, met alle dilemma’s die daarin aan de oppervlakte zijn gekomen.

‘De verdienste van dit boek is dat het werkt als een boemerang. Het gaat niet alleen over wat goede zorg moet zijn, het confronteert ons met onszelf, met onze samenleving, met ons vermogen om echt ruimte te maken.’
Femke Halsema