‘Op weg naar dat lijkenhuis werd het menigeen bang om het hart. De lange tunnel met de bemoste muren was veel smaller dan de andere en werd slechts door een paar gloeilampen verlicht. Er druppelde condenswater van de kleine stalactieten aan het betonnen plafond, je gleed snel uit op de afhellende vloer, en hoe dichter je bij de stalen deur kwam waarop een of andere lolbroek Paradijs had gekrast, hoe smaller de schacht leek te worden. Amper voorstelbaar dat daar een ziekenhuisbed doorheen kon. En toch gingen er dagelijks tientallen door die deur.’



Een compacte poëtische novelle van de Duitse meesterverteller Ralf Rothmann, waarin we ‘Oom Gabi’ volgen bij zijn werk in het mortuarium van een ziekenhuis en in zijn privéleven, waarbij vooral het niet-gezegde veelbetekenend is.