Véronique Bizot baant in Mijn bekroning een weg door het clair-obscur van de gedachten van een verouderde oude wetenschapper, die, net als een baby in zijn wieg, alleen raadselachtige geruchten van de wereld om hem heen opvangt en zijn instincten gehoorzaamt, primair. 

Zijn ouderdom vervaagt zijn zicht en opent zijn ogen. Deze tegenstrijdigheid gooit het boek in een heerlijke onbalans, van blindheid en helderheid.

Met een levendige humor en katoenachtige zachtheid rouwt deze roman ook om de waanzinnige race van een wereld waar het verleden niet meer is dan een saai omhulsel om het heden in te verstoppen.