In Een avondje met de tantes, een fleurig boeketje verzamelde familieverzen, bezingt de jonge dichter met baldadig wrange humor het leed dat familie heet. Eenmaal gearriveerd en de zestig gepasseerd, gedenkt de voormalige Dichter des Vaderlands zijn dierbaren op aanzienlijk ingetogener en persoonlijker wijze.


VADER

Vader, in mij blijft je wond
Bestaan – ik heb je gehoord
In wat je niet zei. Je mond
Spuugde bloed, sprak geen woord.

Je geheim woekert in mij voort.
Of ik het wel voor me hou?
Al pleegde ik een vadermoord,
Het blijft nu eenmaal van jou.

Het is als me zelf zo groot –
Ik vertel het niet op rijm
En vertel het niet voor mijn dood –
Anders was het geen geheim