De taal sprankelt, buitelt en overrompelt in
de nieuwe dichtbundel van Pieter Boskma.



Uit Het gelijk van honderd tegelijk zingende bossen rijst een even
grimmig als geestig beeld op van onze zelfgenoegzame tijd,
waarin het eigen gelijk en het luidkeels uitventen daarvan tot
het hoogste goed zijn verheven. Vol droge, soms vileine humor
en met veel zelfspot beziet Pieter Boskma de wereld om hem
heen, waar het absurde niet langer absurd is maar de alledaagse
realiteit. Hoewel de toon hard kan zijn, prevaleert de bekommernis
om de condition humaine in deze beeldrijke bundel die
de actualiteit dicht op de huid zit.

Een aantal schitterende in memoriams voor bevriende dichters
als Joost Zwagerman, Rogi Wieg, Menno Wigman en Hafid
Bouazza vormen een ontroerend tegenwicht voor de hectiek en
uitwassen van onze tijd waarmee deze bundel ons op nietsontziende
maar ook vermakelijke wijze confronteert. Dit maakt
Het gelijk van honderd tegelijk zingende bossen tot een rijke en
opvallend vitalistische bundel, een nieuw hoogtepunt in het
oeuvre van deze gevierde dichter.