Guilem Rodrigues da Silva (Brazilië, 1938) kreeg in 1966 als politiek vluchteling asiel in Zweden en woont daar nog steeds.

Hij publiceert sinds 1976 poëzie. Aanvankelijk werden zijn gedichten uit het Portugees en Spaans vertaald. Later is hij steeds meer zelf in het Zweeds gaan schrijven. Zijn werk verscheen onder meer in Denemarken, IJsland, de Verenigde Staten en Cuba. In Frankrijk werd zijn bundel “Nostalgie en een Lied van wanhoop” in 2010 bekroond met de Grand Prix International Solenzara de poésie.

In deze gedichten neemt de beleving van zijn ballingschap in een andere kultuur, een ander landschap en klimaat, ver van familie en vrienden een belangrijke plaats in. De huidige president van Brazilië spreekt zich regelmatig positief uit over de militaire dictatuur die Guilem destijds moest ontvluchten. De teksten van Guilem uit de jaren zeventig van de vorige eeuw lijken daarom helaas niet aan actualiteit verloren te hebben.