Ter gelegenheid van het 100ste geboortejaar van Boris Vian wordt een scenario uit 1953 van zijn hand voor het eerst in vertaling uitgebracht, met de voor Vian kenmerkende fantasierijke, absurdistische inslag. Het is wellicht het enige verhaal ter wereld met een ‘absoluut niet bindende’ titel. De verhaallijn is zo surreëel dat het niet duidelijk is of de tekst daadwerkelijk als scenario was bedoeld, of dat dit deel uitmaakt van de absurditeit. (Is niet ieder verhaal een scenario van een film die de lezer in zijn hoofd afspeelt?)

Het omslag is handgedrukt door de uitgever/vormgever en zijn vrouw in zeven kleurstellingen met twee eveneens 100 jaar oude, houten biljetletters.