Op het Concilie van Trente (1545) werd bepaald welke teksten uit de joods-christelijke traditie in de Bijbel mochten worden opgenomen. Zo ontstond onze huidige Bijbel met zijn ‘canonieke boeken’. De teksten die er volgens de kerkleiders niet in hoorden, worden ‘apocriefe boeken’ genoemd.
Het ‘Boek der Psalmen’ werd toentertijd in de ‘echte’ Bijbel opgenomen. Maar waarom zouden er nu geen psalmen kunnen worden geschreven, die in diezelfde traditie staan? Vanuit die gedachte schreef Jelle Jan Klinkert 150 nieuwe psalmen. Ervan uitgaande dat deze geen plaats in de huidige Bijbel zullen krijgen – tenzij er een wonder gebeurt, natuurlijk – heeft hij ze ‘Apocriefe Psalmen’ genoemd.
Het zijn geen nieuwe vertalingen van de psalmen. Evenmin zijn het bewerkingen daarvan.
Deze ‘Apocriefe Psalmen’ zijn min of meer poëtische associaties bij een tekst uit een psalm. Die tekst, ontleend aan de ‘Naardense Bijbel’, de vertaling van Pieter Oussoren, inspireerde hem tot het schrijven van een nieuwe psalm.
Elke lezer, psalmliefhebber of niet, zal van deze nieuwe psalmen kunnen genieten. Want de poëtische 150 Apocriefe Psalmen bieden alles: ernst, droefheid, schoonheid, ontroering, humor; maar vooral inzicht in het leven – van de dichter, maar zeker in dat van de lezer zelf.