Het christendom is in de loop van de eerste eeuwen in een ‘doolhof’ verzeild geraakt wat betreft de natuur van Jezus Christus. In de 4e eeuw en daarna werd vastgelegd in dogma’s en belijdenissen dat de mens Jezus ook God was. Wanneer de geschriften van het Nieuwe Testament op chronologische volgorde worden gezet, is die ontwikkeling reeds waar te nemen. Er is daarbij onderscheid aan te geven tussen verschillende stromingen vanaf het begin.

Die stromingen verenigden zich in de christelijke hoofdstroom vanaf de 2e eeuw. De katholieke kerk werd uiteindelijk rijk en machtig door de verbinding met de wereldlijke macht vanaf de 4e eeuw. Dit resulteerde ook in een eeuwenlang gevecht over de macht en onderdrukking van andersdenkenden. De binding verdween met het jodendom, hoewel het christendom is begonnen als joodse navolgers van de joodse profeet Jezus. Er kwam zelfs steeds grotere verwijdering en vervolging van het jodendom.

In het Nieuwe Testament zien we deze ontwikkeling van anti-judaïsme ook al uitgebreid aanwezig. Het is onderdeel geworden van de christelijke identiteit. Oorspronkelijk joodse geschriften, zoals alle vier de evangeliën, zijn geredigeerd door heiden-christenen. Dat geldt ook voor de brieven van Paulus, die eenheid van Joden en christenen nastreefde, maar daarin is gefaald. De oorspronkelijke boodschap van de mens Jezus is overwoekerd geraakt en ‘geloven in’ werd belangrijker dan het ‘geloof van’.

In dit boek wordt de weg uit het doolhof gewezen. Vanaf de 11e eeuw hebben veel ‘wegwijzers’ al de richting aangegeven, echter, de belangrijke laatste stap is nog niet gezet. De christelijke dogma’s en belijdenissen kunnen worden losgelaten.

Jezus was niet de Christus en ook niet de messias. Christenen kunnen als godvrezenden aansluiten bij godvrezende Joden, die de traditie van Jezus hebben voortgezet. Dan zal ook Gods Koninkrijk op aarde doorbreken.