Is het mogelijk om jezelf vorm te geven? Juliet, een beeldend kunstenaar meent van wel als zij zich in Heiland vestigt, een vrijplaats voor artiesten en paria's. Wanneer plotseling haar zus Gusta en de, inmiddels volwassen geworden, jongen Boy verschijnen, slaat de twijfel toe.

Ik vraag haar naar wat zij nou het pijnlijkst heeft gevonden.
'Die tattoo, Juliet, zo vlak boven mijn schaamstreek.' In een enkele zin schampt Gusta de zere plek. Het is op de kop af negentien jaar en tien maanden geleden.

Juliets tot nu toe succesvolle bestaan wankelt; haar relatie met de veertien jaar jongere songwriter Wolf Noorderland begint barstjes te vertonen juist nu ze met Boy een band probeert op te bouwen. Haar enige houvast in deze roerige periode is de kunst; een liefde die ze met de jongen deelt.

Rond middernacht nestelen we ons met een paar kussens op het nieuwe kleed en aanschouwen een blauwe baby met groene voeten, het mondje in een halve maan gebogen. Aan de muur lijkt de boreling minder doods dan in de zandkuil van zijn geboorte.

Door de komst van Boy is Greetje, haar voorheen onzichtbare moeder in beeld gekomen. Ze heeft het syndroom van Capgras en woont al bijna een halve eeuw in Sonneheuvel, een psychiatrische instelling. Juliet ontdekt dat de appel niet ver van de boom valt. Langzaam wordt duidelijk welk gevaarlijk spel zij en haar zus hebben gespeeld. Met alle gevolgen van dien.

'Is mijn oma echt zo gek als ze zeggen?'
'Mijn moeder?'
'Wie anders?'
'Geen idee. Ik ken haar niet.'

Capgras wordt indringend en zorgvuldig verteld in 30 hoofdstukken met evenzovele illustraties van Juliet Koppedraijer. Inge Nicole publiceerde eerder twee romans, maar maakte vooral indruk met de novellen De tranen van de zeegans (in 2012 bekroond met de Rabobank Cultuurprijs Letteren) en Aardappelbloed (2014).